Vacature...

voor postbezorger en hij had gesolliciteerd. Of hij eigen vervoer had en bereid was flexibel te werken? Ja hoor. Tevreden bedacht dat dit werk echt perfect bij hem paste.

Sneak...

preview van de ringen die binnenkort bij KolibriKado te bestellen zijn. De cabochon van bijna 3 cm. is gemaakt van polymer klei, die na het bakken zo glanzend is gepoetst dat hij aanvoelt als fluweel. In een kleurencombinatie van emerald groen, goud, zilver en transparant mint. Ieder exemplaar is uniek. Voorlopig liggen ze mooi te zijn en geniet ik er zelf nog even van.

Proost...

daar nemen we een taartje op. Dat wordt nog wennen, geen Koninginnedag meer op 30 april.

Er moest...

iets veranderen. Zo kwam hij de dag niet door. Eerst al te weinig nachtrust. Nu een nieuwe kantoorstoel die absoluut niet voldeed.

Zondagochtend...

lekker in bad, haartjes kammen en dan de mooiste strik om. Die kleine heeft er geen zin in, dat zie je meteen. Mag het alsjeblieft weer gewoon maandag-ravotdag zijn?

Onbekende...

ik. Ze moest er even over nadenken. "Je onbekende ik schuilt ook in jou, ga er naar op zoek!" had de cursusleidster cryptisch maar overtuigend gebracht. Zou dat er ongeveer zo uit kunnen zien?

Humptie...

dumptie kopje. Dik buikje op drie gouden pootjes. Zo dun als een eierschaal en versierd met een Pruisisch blauw randje. Dit kopje stond niet in de kast, het werd gebruikt. Er werd uit gedronken, dat vertelt het versleten randje. Vast met heel veel plezier, want zeg nou zelf: van die pootjes word je toch vrolijk?

Naar de markt...

met mijn moeder. Zeven jaar oud en een dagje niet naar school, in een tijd waarin dat helemaal niet erg was. Bij mijn lievelingsstal ben ik niet weg te slaan. Meer dan honderd kokers met knopen. Op de schroefdop de uitverkoren voorbeeldknoop. Ik bekijk ze stuk voor stuk. Dan de kartonnen met kant en band en lint, veters, duizend pailletten aan een draadje, veertjes. Naaldenboekjes, kaartjes met drukkertjes, haakjes, overhemdknoopjes. Centimeters blauw, geel, roze. Tornmesjes 'nee, niet openmaken'. Breinaalden, haaknaalden, dikke stopnaalden. En dan, tot het laatst bewaard, de houten klosjes garen. Zoveel kleuren, zoveel maten, zoveel soorten draad. Een heerlijk mysterie. Driedraads ijzergaren voor het zware werk, dat is mijn lievelingsklosje. Ik ken het al zolang ik over klosjes garen kan nadenken.

Over de brug...

liepen ze, stijf gearmd. 'Als je maar onthoudt dat ik heel gelukkig ben'. Ze zei het met overtuiging. Met de klemtoon op "gelukkig". Dat had ook anders kunnen zijn.

Muts op...

das om! Hij had haar wel gehoord. Maar soms dacht hij dat ze deed alsof ze alles beter wist. En ze was hem ook altijd net iets voor. Snelle vogel.

Rode wangen...

om in te bijten. Engelse appeltjes op de carbootsale in Sandwich. We kochten een reuze zak. Konden we nu maar de muizen van Brambly Hedge zijn. Dan hadden we onze wintervoorraad binnen!

Past...

precies! Hij dacht het al. 't Was even een klusje, maar behendig als hij is, hoefde hij alleen maar zijn achterpootjes nog op te trekken en... hopla. Als een haring in een tonnetje, nee beter: als een egel in een hengselmandje.

Stilleven...

van een ui met oorbellen. De oude meester heeft gezocht naar karamel en boter, goud en room. Soms is kijken alleen al genoeg.

...in het winkeltje

Blauw servies...

stapelt zoveel fijner op dan iedere andere kleur. Er kan nog meer bij.

Zweetdruppels...

gutsen langs zijn hoofd, zo zijn kraag in. Het publiek kijkt ademloos toe. Achter hem blaast het vuur. Hij kneedt met tangen, knijpt, draait. En dan ineens met een knip en veel gesis is daar een kleine blauwe vogel geboren. Dank je wel glasblazer van the Isle of Wight.

Kommetje...

met rode bessen. Zo van het land, vers geplukt. Met vlekken op je vingers omdat je zo gulzig was. Deze prachtig dieprode, handgedraaide glazen kralen uit India rijgen de zon om je hals.

Huisje...

nummer 5. Daar wil ik wel wonen. In Charmouth (UK) staat zo'n huisje; met een deurtje richting zee.

Roze oren...

zijn bijna doorzichtig door het schrale winterzonnetje. Buiten guur maar binnen knus onder mijn gezellige dekentje. Moesten we maar vaker doen.

Mis niks...

moois, met je neus naar de grond. Deze onverwachte combinatie van tegels en structuren ligt in Hattem. Voor het BakkerijMuseum. De stratenmaker overlegde met zijn collega´s: "Tja, het past niet echt bij elkaar, maar jongens, wat staat het leuk!".

Omdat...

de liefde altijd overwint! Dat wist hij nu. Hij overwoog zelfs een tatoeage, maar de gedachte aan een naald in de buurt van zijn gevoelige huid weerhield hem. Gelukkig maar.

Snoepgoed...

in bloemvorm. Kleuren waar je je tanden in wilt zetten en een stukje vanaf wilt knabbelen. Andie had hetzelfde idee. En hij begon een winkeltje in knopen, vogels, kanten kleedjes, sleutels en zeesterren. In schitterende kleuren, die je op kunt eten dus. 

Goed voorbereid...

zou ze op reis gaan. Haar moeder adviseerde haar dit naaigarnituur; het was degelijk en compleet. Het ongemak van een losse knoop zou ze hiermee in een handomdraai kunnen oplossen. Het duurde dertig jaar voordat het doosje voor het eerst openging; de reis ging niet door.

Feestneusjes...

opgelet! Het kan zomaar hoor, midden in de week. Instant-vrolijkheid met een eierdoos. Ik zou zeggen: ei eruit, neus erin. Het moet niet gekker worden. Hoppa aan de slag!

Deze foto...

werd gemaakt op een redelijk bewolkte dag. De fotograaf had moeite om de groep bij elkaar te krijgen. "Dames, kunnen jullie allemaal even deze kant op kijken?". Maar ze waren teveel afgeleid.

Maandag...

kan een moeilijke dag zijn. Opstartprobleempjes enzo. En dat leuke blauwe vestje, zat dat voor het wassen niet een stuk ruimer? Maar die vogel op je hoofd maakt weer veel goed.

(gemaakt in Illustrator)

Aguttegut...

blijft ook maar aan het werk. En dan die zorgelijke blik. Ik zei nog zo: "het hoeft echt niet af vandaag".

Herinnering...

aan de stoofpeertjes van mijn lieve vader.

'In de koelkast staat een grote bekende bruine glazen schaal met een bord erop. “Dat zijn de peertjes” zegt mijn moeder. Mijn vader was een meester in het koken van de peertjes. Met eindeloos geduld en een dunschillertje, schilde hij de kleine Gieser Wildemannetjes. Dan verdeelde hij ze in gelijke partjes. Hij liet ze uren sudderen in een pan met een laagje water en een scheut bessenlikeur, eigengemaakte gekonfijte citroenrasp en een beetje kaneel. Tot het moment dat mijn vader met een vork in de dampende massa prikte en zei dat ze gaar waren. Dan ging er nog een beetje maïzena door en dan had je de allerlekkerste peertjes van de hele wereld.'

Van wie...

zouden deze kaartjes borduurzijde zijn geweest. Met kleurnummer, heel belangrijk. Mooie combinatie.
En dan nog stopgaren in twee verschillende kleuren. Hier kan ik lang naar kijken.

Aan de slag...

met meneer Potloodkikker. Hij kijkt dwingend. Maar het wil nog niet zo lukken; morgen misschien meer zin in tekenen.

Voorjaar...

mag er best wel bij in de vensterbank. Met dit tinnen echtpaar Haan en Kip. Een heel "ouderwetsch" plaatje dankzij de Paint Shop-Pro tijdmachine.

Rare tulp buiten denkt ook al dat het Lente is.

En in september zagen de bolletjes er nog zo keurig uit!

Nog even...

het oude jaar vasthouden met het kerststalletje in de vensterbank.